> ΜΟΥΤΖΟΥΡΕΣ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΙΣ ΜΟΥΤΖΟΥΡΕΣ ΣΟΥ
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "εκπαιδευτική
κοινότητα" το 1997 και στη στήλη "Το τελευταίο κουδούνι",
από τον Κώστα Μάγο. Παρατίθεται αυτούσιο, καθώς όπως θα διαπιστώσετε
παραμένει επίκαιρο.
"Μπορώ να γράψω με στυλό; Ήταν μια ερώτηση που πολλά παιδιά, κυρίως
εκεί, ανάμεσα στην Τρίτη και Τετάρτη τάξη, μου έκαναν, όχι και τόσο
σπάνια. Το "μπορώ να γράψω με στυλό", σήμαινε "δεν χρειάζομαι
γόμα, δεν κάνω λάθη, ξέρω καλά τι γράφω, μπορώ να γράφω όπως οι μεγάλοι,
άρα μεγάλωσα κι εγώ". ΄Έτσι, συνήθως απαντούσα καταφατικά στους
πιτσιρικάδες, που βιάζονταν να μεγαλώσουν, αφήνοντας να δοκιμάσουν και
να διαπιστώσουν μόνοι τους τις δυσκολίες του να γράφεις με στυλό.
Φέτος, δεν είχε αρχίσει καλά, καλά η σχολική χρονιά και, λίγα λεπτά
πριν από το σχόλασμα, καθώς ξαναθυμόμαστε το "τι έχουμε για αύριο",
το χέρι του Αλέξανδρου έθεσε την ερώτηση διαφορετικά: "Μπορώ να
γράψω στο υπολογιστή;"
"Μπορεί να γράψει στον υπολογιστή;" ρώτησα τώρα ο ίδιος τον
εαυτό μου κοιτάζοντας έκπληκτος τον Αλέξανδρο. Από πέρυσι ήξερα πως
ο δεκάχρονος Αλέξανδρος παρακολουθούσε φροντιστήριο για τη χρήση των
υπολογιστών και συχνά έφερνε περήφανος στην τάξη ζωγραφιές φτιαγμένες
στο κομπιούτερ. Φέτος, έμαθε προφανώς να χειρίζεται και το πληκτρολόγιο.
Ο πατέρας του το είχε πει ξεκάθαρα: "Πιο πολύ από όλα τα μαθήματα
με νοιάζει να μάθει υπολογιστή". Και ο Αλέξανδρος τον έμαθε. Και
τώρα θέλει όλες τις εργασίες να τις γράφει στον υπολογιστή, "που
μ' ένα κουμπί διορθώνει και την ορθογραφία", όπως δηλώνει ενθουσιασμένος.
Συνεχίζω να κοιτάζω αποσβολωμένος τον Αλέξανδρο, μα τώρα το μυαλό μου
"ταξιδεύει". Βλέπω την τάξη διαφορετική, τα θρανία ομοιόμορφα
τοποθετημένα σε τρεις σειρές , το ένα πίσω από το άλλο. Πάνω σε κάθε
θρανίο από ένα υπολογιστής και, πίσω του, ο κάθε μαθητής, σε απόλυτη
ησυχία, να πληκτρολογεί το "σκέφτομαι και γράφω". Κι αμέσως
μετά βλέπω τον εαυτό μου με τις είκοσι έξι εκθέσεις, γραμμένες όλες
με την ίδια γραμματοσειρά, τα ίδια περιθώρια και διάστιχα, να προσπαθεί
πανικοβλημένος ν' ανακαλύψει την ταυτότητα του κάθε γραπτού: "Που
είναι οι μουτζούρες του Φώτη; Τα "καλικαντζαράκια" της Βάσως,
τα στραβά "ξ" και "ζ" του Μιχάλη, οι "ακροβάτες"
του Γιώργου;
Το ταξίδι του μυαλού μου συνεχίζεται αλλάζοντας τώρα διαδρομή κι ακολουθώντας
το δρόμο προς τα πίσω. Βλέπω τον εαυτό μου μαθητή, σε ηλικία αντίστοιχη
των μαθητών μου, με μελανοδοχείο, πένα και σκληρό λευκό χαρτί, την αλφαβήτα
καλλιγραφικά να προσπαθεί να αποδώσει. Θυμάμαι την αγωνία μου να βγει
σωστά η ουρά του "μ" και τη συγκίνηση που ένιωθα όταν με μια
κίνηση το "β" κατάφερνα να σχεδιάσω. Θυμάμαι πόσο στο τέλος
θαύμαζα το γεμάτο πια χαρτί και με κινέζο μανδαρίνο μοναχά τον εαυτό
μου μπορούσα να συγκρίνω.
Εικόνες και σκέψεις συνεχίζουν να με κατακλύζουν ασταμάτητα. Η ερώτηση
του Αλέξανδρου, σαν βότσαλο που τάραξε την ηρεμία της λίμνης, δεκάδες
ομόκεντρους συνειρμούς έφερε στην επιφάνεια. "Η τεχνολογική εξέλιξη
απαιτεί να μάθουν τα παιδιά να χειρίζονται το πληκτρολόγιο, πριν μάθουν
να κρατούν το μολύβι", δήλωνε περήφανα πανεπιστημιακός δάσκαλος,
πριν από μερικά χρόνια, σε μια εισήγηση με θέμα "Οι υπολογιστές
στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση". Η γνωστή εταιρεία Microsoft σε έρευνα
που έκανε, διαπίστωσε πως το 22% των υπολογιστών βρίσκονται στις κρεβατοκάμαρες,
ενώ σε δεκασέλιδο αφιέρωμά του, ευρωπαϊκό περιοδικό μιλάει για "κυβερνομωρά",
παιδιά που αρχίζουν από ηλικία δύο ετών να ασχολούνται με λογισμικά
και CD ROM.
Σκέφτομαι τα εκατοντάδες βιβλία με τίτλους όπως: "Ο πρώτος μου
υπολογιστής", "Παίζοντας με τα computers", "Μαθαίνω
τη Logo" και άλλα πολλά, που στις προθήκες των μεγάλων βιβλιοπωλείων
έχουν καταλάβει τις παραδοσιακές θέσεις των παραμυθιών και των κλασσικών
μυθιστορημάτων. Θυμάμαι την πινακίδα που διάβασα πρόσφατα σε γραφείο
δημόσιας υπηρεσίας: "Δεν δεχόμαστε χειρόγραφες αιτήσεις" και
το βιογραφικό που μου επέστρεψαν, γιατί δεν ήταν γραμμένο "σε υπολογιστή
ή γραφομηχανή τουλάχιστον".
Και σίγουρα δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τον Γερμανό τουρίστα που το
περασμένο καλοκαίρι, σε μια παραλία της Καρπάθου, έγραφε ώρες ατέλειωτες,
αφοσιωμένος στη γαλανή οθόνη του φορητού υπολογιστή του, ενώ δίπλα του
τα κύματα χάραζαν τα δική τους μοναδική γλώσσα στη λευκή σελίδα της
αμμουδιάς.
"Μπορώ να γράψω στον υπολογιστή;" ρωτά τώρα για Τρίτη φορά
ο Αλέξανδρος, φανερά εκνευρισμένος. "Άσε με λίγο αν το σκεφτώ και
θα σου απαντήσω" του λέω, καθώς απότομα προσγειώνομαι στη σχολική
αίθουσα.-
|